پرورش روح پهلوانی و توجه به پهلوان و مرام و معرفت موجود در این رشته ضامن سلامت روحی و معنوی جامعه امروزی است که متأسفانه این روزها می‌رود که به فراموشی سپرده شود.
نگاهی به گذشته ایران نشان می‌دهد که پیش از تشکیل نیروهای انتظامی و نظامی، پاسبان و گزمه و نظمیه، این پهلوانان و عیاران و لوتی‌های معتقد به بزرگی مولی علی(ع) و رشادت امام حسین(ع) بودند که دفاع از ناموس و میهن و خاک را بر عهده داشتند. این پهلوانان بودند که به مشکلات محل رسیدگی می‌کردند و دست نیازمندان را می‌گرفتند.
دلیل این بی‌تفاوتی و کمرنگ شدن روح پهلوانی را نمی‌دانم اما باور کنید که باید این موضوع را جدی گرفت. شما کدام دوره و زمان را سراغ دارید که بحث دستگیری از نیازمندان، بحث توجه به همسایه، بحث گلریزان برای مشکل‌داران، بحث حمایت از ضعفا، احترام به بزرگتر و کسوت و خیلی مسائل دیگر این‌قدر ضعیف و بی‌رونق بوده باشد. عمده دلیل مسائل ذکر شده چیزی نیست جز بی‌توجهی لازم به این رشته بومی و ملی و مذهبی که مسبب آن نیز افرادی هستند که از این رشته اطلاع و شناخت خوبی نداشتند و نتوانستند به توسعه آن در کنار رشته‌های وارداتی سرعت بدهند.
شکی نیست که امروزه ورزش در تمام دنیا ورزش حرفه‌ای و قهرمانی شده و دیگر حتی در کشور خود ما هم به ورزش پهلوانی توجه خاصی نمی‌شود، از این موضوع هم نباید غافل شد که حمایت از کشتی پهلوانی در کنار ایجاد روح معرفتی در جامعه می‌تواند آینده کشتی قهرمانی ما یعنی همین کشتی آزاد و فرنگی را هم تضمین کند. مگر نه اینکه بزرگانی همچون غلامرضا تختی، عبدالله مجتبوی، محمد خادم، نبی سروری، عباس زندی، منصور مهدیزاده، علیرضا سلیمانی، ناصر گیوه‌چی، علی غفاری، منصور رئیسی، محمدعلی صنعتکاران، حسین سلطانی‌نژاد، مهدی یعقوبی، عباس جدیدی، رسول خادم و امیررضا خادم، از گود زورخانه به دنیای قهرمانی راه پیدا کرده‌اند.
در پایان باید اذعان داشت که ما راهمان را گم کرده‌ایم وگرنه پهلوانی در دل و وجود ایرانیان بوده و هست. توجه به کشتی پهلوانی و ترویج روح برادری و بزرگ‌منشی بدون کمک رسانه‌ها به‌خصوص صداو‌سیما میسر نخواهد شد. من به‌عنوان عضو کوچکی از خانواده کشتی پهلوانی دست تمام آنانی را که می‌خواهند و می‌توانند در راه بازگشت به اصل‌مان یعنی داشتن جامعه‌ای همراه با روحیات پهلوانی و بزرگ‌منشی گام بردارند می‌بوسم.
